Πέμπτη 12 Οκτωβρίου 2023

Η αυτοδιάλυση της Ε.Ε.


 Τα διαδοχικά στάδια της ευρωπαϊκής αυτοδιάλυσης

Ο χρόνος γρήγορα θα το αποδείξει, ότι η τελευταία εμφανέστατη πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς την προϊούσα αυτοδιάλυσή της οφείλεται στην αμφισβήτηση, της ίδιας της -μάλλον ανύπαρκτης-ιδεοπολιτικής ταυτότητας, περισσότερο όμως από όλες τις αιτίες, στην έλλειψη ενός ευρωσυντάγματος, που θα έθετε τις βάσεις για τη λειτουργία μιας ομοσπονδίας κρατών ή ορθότερα ενός κραταιού ομοσπονδιακού κράτους.

Ο διεθνής πολιτικός χάρτης του πλανήτη μας, μας παραπέμπει σε ομοσπονδιακά κράτη ή ομοσπονδίες κρατών, που επί περίπου ένα και πλέον αιώνα, αποτελούν υπόδειγμα εσωτερικής αλληλεγγύης και προόδου, όπως ο Καναδάς, η Αυστραλία και οι ΗΠΑ. Αλλά και μέσα στην ίδια την ΕΕ, έχουμε το παράδειγμα της Ομοσπονδιακής Γερμανίας, η οποία συνεχίζει αδιατάρακτη την αναπτυξιακή της πορεία στα 16 κρατίδιά της (επισήμως κράτη).

Στις επανειλημμένες απόπειρες ομοσπονδιοποίησης της ΕΕ, με συνδετικό κρίκο για τα 27 κράτη της το Ευρωσύνταγμα, προβλήθηκαν ενστάσεις και μάλιστα από κράτη, όπως η Γαλλία που αρνήθηκε με δημοψήφισμα το Ευρωσύνταγμα. 

Αναπάντητα ερωτήματα

Άραγε, τι σημαίνουν όλες αυτές οι πολιτικά φαιδρές και απαράδεκτες ιλαροτραγωδίες, που διασύρουν το κύρος μιας έστω και υπολειτουργούσας ένωσης 27 χωρών, χωρίς ισχυρούς συνδετικούς κρίκους;

Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα, που εκκρεμεί ήδη από τις διαδοχικές φάσεις μετάλλαξης του τίτλου της σημερινής ΕΕ, από Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα, σε ΕΖΕΣ (1960)-Ευρωπαϊκή Ζώνη Ελευθέρων Συναλλαγών, ΕΟΚ (1963), Τελωνειακή Ένωση (1968), Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ), 1990, δημιουργία του Ευρώ (1999), η απάντηση λοιπόν αυτή επικεντρώνεται στις ακόλουθες διαπιστώσεις:

·  Το γαλλικό, δια δημοψηφίσματος VETO κατά του Ευρωσυντάγματος ήταν η γερή μαχαιριά στο στήθος της ΕΕ, διότι εσήμανε την αντιδημοκρατική διαιώνιση της αντινομίας μιας Ευρώπης πολλαπλών ταχυτήτων, με πηδαλιούχο σ’ αυτήν την πορεία της τα οικονομικώς ολιγαρχικά προνόμια της Γαλλίας, Γερμανίας, Ολλανδίας, Ιταλίας, εν μέρει Ισπανίας και βάλε…

·  Αναφορικά με την Ομοσπονδιακή Γερμανία, είχα την προσωπική οδυνηρή εμπειρία, να παρακολουθήσω το 1994, στο ξενοδοχείο της Μεγάλης Βρετανίας την παρουσίαση του αυτοβιογραφικού βιβλίου του καγκελαρίου της Ομοσπονδιακής Γερμανίας Βίλι Μπράντ, που το επιμελήθηκε η κόρη του αείμνηστου δημοσιογράφου Βάσω Μαθιοπούλου.


Ο καγκελάριος Βίλι Μπραντ στην παρουσίαση του αυτοβιογραφικού του βιβλίου στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία και στην ερώτηση σχετικά με τις γερμανικές αποζημιώσεις προς την Ελλάδα, υποστήριξε ότι η Γερμανία εξεπλήρωσε τις υποχρεώσεις της, βοηθώντας την Ελλάδα να εισέλθει στην ΕΟΚ!

Στην πρες-κόμφερανς που ακολούθησε υπέβαλα προς τον Βίλι Μπραντ το ερώτημα: «Ποια είναι η θέση σας στο ανεπίλυτο, από πλευράς της πατρίδας σας, πρόβλημα των πολεμικών αποζημιώσεων για τις καταστροφές και τα θύματα των ναζί στην Ελλάδα; Τα εγκλήματα αυτά σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο είναι απαράγραπτα». Και ιδού η καγκελαριακή απάντηση: «Η Γερμανία εξετέλεσε στο ακέραιο τις υποχρεώσεις της προς την Ελλάδα, βοηθώντας την να μπει στην ΕΟΚ»!

Αντιλαμβάνεσθε λοιπόν την παγερή συμπεριφορά ενός από τους δημοφιλέστερους σοσιαλδημοκράτες της Ευρώπης, προς την Ελλάδα […] Επομένως, κάπως έτσι φαντάζονται οι ολιγάρχες της ΕΕ την ισονομία και την ισοπολιτεία στους κόλπους της ΕΕ…

Όσο όμως παραμένουν αναπάντητα τα αιτήματα της συντριπτικής πλειονότητας των 27 χωρών-μελών της ΕΕ, για ισοπολιτεία και ισονομία, άλλο τόσο επιταχύνεται η πορεία προς τη μεταβολή, σε θλιβερό αμερικανο-νατοϊκό προτεκτοράτο, της άλλοτε δημοκρατικής νησίδας και ασφάλειας που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση.

 

Πέτρος Μακρής in.gr

Τετάρτη 19 Απριλίου 2023

Για τον πρώην διασκεδαστή Ζελένσκι και το άσχημο τέλος των ανδρεικέλων...


Πληθαίνουν οι αποκαλύψεις για την πολυδιαφημισμένη μαριονέτα των ΗΠΑ Ζελένσκι και το επερχόμενο τέλος του...

Ο Ζελένσκι αγοράζει με έκπτωση καύσιμα από τη Ρωσία – Έχει υπεξαιρέσει 400 εκατομμύρια δολάρια

Η κυβέρνηση της Ουκρανίας, με επικεφαλής τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι χρησιμοποιεί τα χρήματα των αμερικανών φορολογουμένων για να πληρώνει ακριβά το ζωτικής σημασίας πετρέλαιο που κρατά τον ουκρανικό στρατό σε κίνηση στον πόλεμό του με τη Ρωσία, επισημαίνει ο βραβευμένος με Πούλιτζερ Σέιμουρ Χερς, σε άρθρο του στο substack, με τίτλο «Εμπόριο με τον εχθρό».


«Αγοράζει» από τη Ρωσία

Και συνεχίζει: «Είναι άγνωστο πόσο πληρώνει η κυβέρνηση Ζελένσκι ανά γαλόνι για τα καύσιμα, αλλά το Πεντάγωνο πλήρωνε έως και 400 δολάρια ανά γαλόνι για να μεταφέρει βενζίνη από λιμάνι του Πακιστάν, με φορτηγό ή αλεξίπτωτο, στο Αφγανιστάν κατά τη διάρκεια εκεί του δεκαετούς αμερικανικού πολέμου. 
»Είναι επίσης άγνωστο ότι ο Ζελένσκι αγοράζει τα καύσιμα από τη Ρωσία, τη χώρα με την οποία το Κίεβο και η Ουάσιγκτον βρίσκονται σε πόλεμο, και ο ουκρανός πρόεδρος και πολλοί στην ακολουθία του έχουν υπεξαιρέσει εκατοντάδες εκατομμύρια από τα αμερικανικά δολάρια που προορίζονται για τις πληρωμές του πετρελαίου.
»Μια εκτίμηση από αναλυτές της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών ανεβάζει το ύψος των υπεξαιρεθέντων κεφαλαίων στα 400 εκατομμύρια δολάρια, τουλάχιστον πέρυσι. 
»Ενας άλλος εμπειρογνώμονας συνέκρινε το επίπεδο της διαφθοράς στο Κίεβο με εκείνο του πολέμου στο Αφγανιστάν, “αν και δεν θα υπάρξουν συστηματικοί λογιστικοί έλεγχοι που θ’ αποκαλυφθούν από την Ουκρανία”.

«Με έκπτωση»
“Ο Ζελένσκι αγοράζει με έκπτωση ντίζελ από τους Ρώσους”, μου είπε ένας ενημερωμένος αξιωματούχος των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών. “Και ποιος πληρώνει για τη βενζίνη και το πετρέλαιο; Εμείς. Ο Πούτιν και οι ολιγάρχες του βγάζουν εκατομμύρια” απ’ αυτό. 
»Πολλά υπουργεία στο Κίεβο κυριολεκτικά “ανταγωνίζονται”, μου ειπώθηκε, για την σύσταση εταιρειών-βιτρίνα για εξαγωγικά συμβόλαια όπλων και πυρομαχικών με ιδιώτες εμπόρους όπλων σ’ όλο τον κόσμο, που όλα προβλέπουν μίζες.

»Πολλές απ’ αυτές τις εταιρείες βρίσκονται στην Πολωνία και την Τσεχία, αλλά άλλες πιστεύεται ότι εδρεύουν στον Περσικό Κόλπο και στο Ισραήλ.

“Δεν θα εκπλαγώ αν μάθω ότι υπάρχουν άλλες (εταιρείες) σε μέρη όπως οι νήσοι Κέιμαν και ο Παναμάς, και εμπλέκονται πολλοί Αμερικανοί”, μου είπε ένας αμερικανός ειδικός στο διεθνές εμπόριο.

»Το θέμα της διαφθοράς τέθηκε απευθείας στον Ζελένσκι σε μια συνάντηση τον περασμένο Ιανουάριο στο Κίεβο με τον διευθυντή της CIA Γουίλιαμ Μπερνς.

 

Απληστία του Ζελένσκι

»Το μήνυμά του προς τον oυκρανό πρόεδρο, μου ανέφερε ένας αξιωματούχος των μυστικών υπηρεσιών με άμεση γνώση της συνάντησης, ήταν βγαλμένο από μαφιόζικη ταινία του 1950.

»Οι ανώτεροι στρατηγοί και κυβερνητικοί αξιωματούχοι στο Κίεβο ήταν θυμωμένοι με αυτό που έβλεπαν ως απληστία του Ζελένσκι, έτσι είπε ο Μπερνς στον ουκρανό πρόεδρο, επειδή “έπαιρνε μεγαλύτερο μερίδιο από τα βρώμικα χρήματα απ’ ό,τι πήγαινε στους στρατηγούς”.

»Ο Μπερνς παρουσίασε επίσης στον Ζελένσκι μια λίστα με τριάντα πέντε στρατηγούς και ανώτερους αξιωματούχους των οποίων τη διαφθορά γνώριζε η CIA και άλλοι στην αμερικανική κυβέρνηση.

»Ο Ζελένσκι αντέδρασε στις αμερικανικές πιέσεις δέκα ημέρες αργότερα, απολύοντας δημόσια δέκα από τους πιο κραυγαλέους αξιωματούχους της λίστας και δεν έκανε κάτι άλλο. “Οι δέκα που ξεφορτώθηκε παινεύονταν με αυθάδεια για τα χρήματα που είχαν – κυκλοφορώντας στο Κίεβο με τη νέα τους Mercedes”, μου είπε ο αξιωματούχος των υπηρεσιών πληροφοριών» καταλήγει ο Χερς στο άρθρο του.

  

«Με έκπτωση»

“Ο Ζελένσκι αγοράζει με έκπτωση ντίζελ από τους Ρώσους”, μου είπε ένας ενημερωμένος αξιωματούχος των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών. “Και ποιος πληρώνει για τη βενζίνη και το πετρέλαιο; Εμείς. Ο Πούτιν και οι ολιγάρχες του βγάζουν εκατομμύρια” απ’ αυτό.

»Πολλά υπουργεία στο Κίεβο κυριολεκτικά “ανταγωνίζονται”, μου ειπώθηκε, για τη σύσταση εταιρειών-βιτρίνα για εξαγωγικά συμβόλαια όπλων και πυρομαχικών με ιδιώτες εμπόρους όπλων σ’ όλο τον κόσμο, που όλα προβλέπουν μίζες.

»Πολλές απ’ αυτές τις εταιρείες βρίσκονται στην Πολωνία και την Τσεχία, αλλά άλλες πιστεύεται ότι εδρεύουν στον Περσικό Κόλπο και στο Ισραήλ.

“Δεν θα εκπλαγώ αν μάθω ότι υπάρχουν άλλες (εταιρείες) σε μέρη όπως οι νήσοι Κέιμαν και ο Παναμάς, και εμπλέκονται πολλοί Αμερικανοί”, μου είπε ένας αμερικανός ειδικός στο διεθνές εμπόριο.

»Το θέμα της διαφθοράς τέθηκε απευθείας στον Ζελένσκι σε μια συνάντηση τον περασμένο Ιανουάριο στο Κίεβο με τον διευθυντή της CIA Γουίλιαμ Μπερνς.

 

Οι αποκαλύψεις Χερς

Ο δημοσιογράφος Σέιμουρ Χερς είχε πρόσφατα αποκαλύψει ότι οι ΗΠΑ οργάνωσαν και εκτέλεσαν το σαμποτάζ στους αγωγούς Nord Stream, κάτι που διέψευσε η αμερικανική κυβέρνηση. Πολυβραβευμένος, λογίζεται ως ένας από τους σημαντικότερους ρεπόρτερ που έβγαλε η Αμερική. Εχει συνδέσει την επαγγελματική καριέρα του με εκρηκτικές αποκαλύψεις όπως τη μαζική σφαγή που διέπραξαν αμερικανοί στρατιώτες τον Μάρτιο του 1968 στο βιετναμέζικο χωριό Μάι Λάι. Σ’ αυτόν επίσης χρωστάμε το σκάνδαλο του Αμπού Γκραΐμπ, το οποίο αποκάλυψε μέσα από τα ρεπορτάζ του στο περιοδικό The New Yorker.

Πηγή: in.gr

Ζελένσκι: Οι «αυταρχικές τάσεις και η μεγαλομανία» – Νέο «Μαϊντάν» «βλέπει» το Politico 

Επιμέλεια  Γιώργος Φρουζάκης  18 Απριλίου 2023

 

Φόβοι για νέα Πορτοκαλί Επανάσταση όπως το 2004 ή επανάληψη ενός νέου κινήματος όπως τα γεγονότα της Πλατείας Μαϊντάν το 2014, υπάρχουν στην Ουκρανία καθώς πληθαίνουν οι φωνές που κατηγορούν τον πρόεδρο της χώρας για αυταρχικές τάσεις, ναρκισσισμό και διαφθορά.

Συγκεκριμένα σε άρθρο γνώμης με τίτλο «Η Ουκρανία θα μπορούσε να δει ένα νέο Μαϊντάν», ο συντάκτης του Politico Τζέιμι Ντέτμερ αναφέρεται στις κατηγορίες που αντιμετωπίζει ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι πως έχει επιδείξει αυταρχικές τάσεις κατά τη διάρκεια του πολέμου, ενώ εκφράζονται φόβοι ότι όσο πλησιάζει το ορόσημο των 10 χρόνων από τις επαναστάσεις στην Ουκρανία μπορεί να υπάρξει μία νέα πολιτική αναταραχή ειδικά μετά το τέλος του πολέμου.

 

Η Πορτοκαλί Επανάσταση του 2004

Η Πορτοκαλί Επανάσταση ήταν μια σειρά διαμαρτυριών και πολιτικών γεγονότων που έλαβαν χώρα στην Ουκρανία από τα τέλη Νοέμβριου 2004 ως τον Ιανουάριο του 2005, ως άμεσο επακόλουθο του δεύτερου γύρου των προεδρικών εκλογών της Ουκρανίας.

Οι διαμαρτυρίες πραγματοποιήθηκαν από οπαδούς της πλευράς του Βίκτορ Γιούσενκο, οι οποίοι υποστήριζαν πως οι εκλογές αμαυρώθηκαν από εκτεταμένη διαφθορά, εκφοβισμό ψηφοφόρων και άμεση εκλογική νοθεία. Ο χαρακτηρισμός «Πορτοκαλί» οφείλεται στο χρώμα το οποίο υιοθέτησε το πολιτικό στρατόπεδο του Γιούσενκο, κατά τη διάρκεια της εκλογικής διαδικασίας.

Το Κίεβο, η ουκρανική πρωτεύουσα, ήταν το επίκεντρο της εκστρατείας του κινήματος της πολιτικής αντίστασης, με χιλιάδες διαδηλωτές που διαδήλωναν καθημερινά. Οι διαμαρτυρίες είχαν παρακινηθεί από τις εκθέσεις διαφόρων εγχώριων και ξένων παρατηρητών των εκλογών, καθώς και από την ευρέως διαδεδομένη αντίληψη του κοινού ότι τα αποτελέσματα των επαναληπτικών εκλογών της 21ης ​​Νοεμβρίου 2004 μεταξύ των κορυφαίων υποψηφίων Γιούσενκο και Γιανουκόβιτς ήταν στημένα από τις αρχές υπέρ του τελευταίου. Οι διαμαρτυρίες σε εθνικό επίπεδο πέτυχαν όταν τα αποτελέσματα των αρχικών επαναληπτικών εκλογών ακυρώθηκαν, καθώς και διατάχθηκε ακόμη μία επαναληπτική ψηφοφορία από το Ανώτατο Δικαστήριο της Ουκρανίας για τις 26 Δεκεμβρίου 2004.

Κάτω από εξονυχιστικό έλεγχο από τους εγχώριους και διεθνείς παρατηρητές, οι δεύτερες επαναληπτικές εκλογές κηρύχθηκαν «δίκαιες και ελεύθερες».

Τα τελικά αποτελέσματα έδειξαν μια σαφή νίκη για τον Γιούσενκο, ο οποίος έλαβε περίπου το 52% των ψήφων, σε σύγκριση με το 44% του Γιανουκόβιτς. Ο Γιούσενκο ανακηρύχθηκε ο επίσημος νικητής και με την ανάληψη των καθηκόντων του στις 23 Ιανουαρίου 2005 στο Κίεβο, η Πορτοκαλί Επανάσταση τελείωσε.

 

Τα γεγονότα της πλατείας Μαϊντάν

Τον Νοέμβριο του 2013 η κυβέρνηση του φιλορώσου και φίλα προκείμενου στον Βλαντίμιρ Πούτιν, Βίκτορ Γιανουκόβιτς, αποφάσισε η Ουκρανία να αποχωρήσει από τη συμφωνία σύνδεσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση, ενδυναμώνοντας τους δεσμούς με τη Μόσχα.

Η απόφαση αυτή πυροδότησε άμεσα ογκώδεις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, με συμμετοχή εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών οι οποίες εξελίχθηκαν σε κίνημα, το οποίο έλαβε το όνομα, Euromaidan, καθώς το σημείο συγκέντρωσης ήταν η πλατεία Ανεξαρτησίας (Μαϊντάν) στο κέντρο του Κιέβου. Οι διαδηλώσεις πήραν διαστάσεις επανάστασης, καθώς ενισχύθηκαν και από κατηγορίες περί κυβερνητικής διαφθοράς, κατάχρησης εξουσίας, καθώς και την πρωτοφανή παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ουκρανία.

Τελικά ο Γιανουκόβιτς ανατράπηκε τέλη Φεβρουαρίου, αποχωρώντας για τη Ρωσία. Μερικές ημέρες πριν, από τις 18 έως τις 23 Φεβρουαρίου, τα επεισόδια κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων κλιμακώθηκαν και οδήγησαν στον θάνατο 127 ανθρώπων στην πλατεία Μαϊντάν. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς σκοτώθηκαν από τα πυρά ελεύθερων σκοπευτών. Στις εν λόγω διαδηλώσεις είχαν κατέβει και αρκετά ακροδεξιά κόμματα κατέβηκαν στις διαδηλώσεις με σκοπό να καπηλευτούν τις διαμαρτυρίες.

 

«Το Μαϊντάν μπορεί να συμβεί ξανά»

«Ήμουν στους δρόμους για την Πορτοκαλί Επανάσταση όταν ήμουν στον τελευταίο χρόνο στο πανεπιστήμιο το 2004 και ήμουν ξανά το 2014. Έτσι στο ορόσημο των 10 χρόνων από την τάση να γίνονται επαναστάσεις πλησιάζει», είπε στο Politico η Ίνα Σόβσουν, βουλευτής με το φιλελεύθερος και φιλοευρωπαϊκό κόμμα «Holos» και υποπτεύεται ότι μία άλλα πολιτική αναταραχή είναι έτοιμη να συμβεί.

Ο Ντέτμερ γράφει πως η Σόβσουν δεν είναι η μόνη που βλέπει νέα αναταραχή στον ορίζοντα. Ένας πρώην υπουργός που ζήτησε να μην κατονομαστεί για να μπορέσει να συζητήσει ελεύθερα αυτά τα ευαίσθητα θέματα δήλωσε ψύχραιμα πως «το Μαϊντάν μπορεί να συμβεί ξανά».

Όπως και άλλοι βουλευτές, μεταρρυθμιστές και ηγέτες της κοινωνίας των πολιτών, ήταν επιφυλακτικός να μιλήσει δημόσια υπό τον φόβο μήπως υπονομεύσει την πολεμική προσπάθεια και τροφοδοτούσε την προπαγάνδα στη Ρωσία.

«Αυτός ο πόλεμος έχει πυροδοτήσει μεγάλες ελπίδες και οι άνθρωποι θα είναι πολύ ανυπόμονοι για αλλαγή. Θα θέλουν χρήματα και δικαιοσύνη και την ολοκλήρωση της μεταρρύθμισης που ζήτησαν το 2014 και θα τα θέλουν γρήγορα», είπε ακόμα.

 

«Ο Ζελένσκι έχει μετατραπεί σε έναν ηγέτη με αυταρχικές τάσεις»

Κι ενώ η ηγεσία μιας χώρας στα θυελλώδη μεταπολεμικά πολιτικά νερά θα ήταν δύσκολη για οποιονδήποτε, ο πρώην υπουργός εκτιμά ότι θα είναι ιδιαίτερα δύσκολη για τον ίδιο τον Ουκρανό πρόεδρο, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, καθώς έχει γίνει μέρος του προβλήματος και έχει μετατραπεί σε έναν ηγέτη με αυταρχικές τάσεις.

Αυτό μπορεί να ακούγεται περίεργο με τον Ζελένσκι να αντιμετωπίζεται από τη Δύση ως η ενσάρκωση της ουκρανικής αντίστασης, ακόμη και ως σύμβολο δημοκρατίας, ενώ εξακολουθεί να επιδοκιμάζεται η άρνησή του στην προσφορά των ΗΠΑ να εγκαταλείψει το Κίεβο όταν τα ρωσικά τανκ πλησίαζαν απειλητικά την πρωτεύουσα. Επιπλέον επικροτείται η εμπνευσμένη ρητορική του και οι μαγευτικές του αγορεύσεις που συνέβαλαν καθοριστικά να πείσει τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη να στηρίξουν την Ουκρανία στην ώρα της ανάγκης. Η ηγεσία, οι επικοινωνιακές δεξιότητες και το αδάμαστο πνεύμα του Ζελένσκι συγκεντρώνουν επαίνους και στην Ουκρανία. Τα νούμερά του στις δημοσκοπήσεις είναι υψηλά – μόνο οι δημοσκοπήσεις για τον στρατό είναι υψηλότερες.

Ωστόσο, οι έμπειροι παρατηρητές εκτιμούν ότι το ποσοστό αποδοχής του 84% είναι το αποτέλεσμα ενός συναισθήματος συσπείρωσης γύρω από τη σημαία και προβλέπουν ότι τα ποσοστά του θα πέσουν μόλις εξαλειφθεί η υπαρξιακή απειλή – όπως ακριβώς έγινε αφού ο κωμικός εξελέγη κατά συντριπτική πλειοψηφία το 2019, έχοντας υποσχεθεί να υπερασπιστεί τα συμφέροντα του λαού έναντι των πλουσίων και της άρχουσας τάξης.

 

Ο Ζελένσκι δεν μπόρεσε να επαναλάβει στην πραγματική ζωή τον ρόλο του ως «πρόεδρος του λαού»

Δυστυχώς, ο Ζελένσκι δεν μπόρεσε να επαναλάβει στην πραγματική ζωή τον ρόλο του ως «πρόεδρος του λαού» της τηλεοπτικής σειράς με την οποία έγινε γνωστός, όπως αναφέρει το Politico με την υποστήριξή του κάποια στιγμή να πέφτει κατακόρυφα στο 11%, καθώς τοποθέτησε στην κυβέρνησή του φίλους και πρώην επιχειρηματικούς εταίρους ενώ δεν έκανε τίποτα για την καταπολέμηση της διαφθοράς. Αντίθετα ο Ουκρανός πρόεδρος κατηγορήθηκε πως γίνεται ολοένα και περισσότερο αυταρχικός και πως αψηφά τους νόμους, εκδίδοντας προεδρικά διατάγματα για να επιβάλλει κυρώσεις στους αντιπάλους του και όλα αυτά στο όνομα της μάχης κατά της ρωσικής επιθετικότητας.

Επίσης σύμφωνα με κάποιους που του ασκούν κριτική, ο Ζελένσκι έχει ως στόχο να αντιμετωπίσει τους πολιτικούς του αντιπάλους.

Τέσσερις μήνες πριν από την εισβολή της Ρωσίας, ο Ζελένσκι και δύο στενοί συνεργάτες του είχαν επίσης εμπλακεί σε υπεράκτια οικονομική δραστηριότητα.

 

Οι υπεράκτιες δραστηριότητες του Ζελένσκι

Με βάση τα Pandora Papers – έγγραφα που αποκαλύπτουν υπεράκτιες δραστηριότητες πολιτικών ηγετών και επιφανών ιδιωτών σε όλο τον κόσμο – ο Ουκρανός ηγέτης είχε ιδρύσει offshore εταιρείες πριν γίνει πρόεδρος, αλλά συνέχισε να επωφελείται από αυτές μετά την ανάληψη καθηκόντων. Ο Ουκρανός πρόεδρος, από την πλευρά του, αρνήθηκε οποιαδήποτε νομιμοποίηση εσόδων ξέπλυμα χρήματος ή από παράνομες δραστηριότητες.

Οι μομφές για το ιστορικό του Ζελένσκι πριν τον πόλεμο δεν είναι της παρούσης, λένε οι πολιτικοί του αντίπαλοι – αλλά μετά τη σιωπή των πυροβόλων όπλων, θα υπάρξουν ερωτήματα σχετικά με τα γεγονότα που οδήγησαν στον πόλεμο και γιατί ο Ουκρανός πρόεδρος αγνόησε τις αυστηρές προειδοποιήσεις των υπηρεσιών πληροφοριών από τη Δύση σχετικά με τη ρωσική εισβολή και πως απέτυχε να βάλει την Ουκρανία σε κατάσταση πολέμου νωρίτερα.

Ωστόσο τα συγκεκριμένα ερωτήματα αυξάνονται ακόμα και τώρα στη μέση του πολέμου και «φούντωσαν» τον περασμένο Αύγουστο όταν ο Ζελένσκι δέχθηκε δριμεία δημόσια κριτική μετά τα σχόλια ότι υποβάθμισε τις προειδοποιήσεις για μελλοντική επίθεση, με τον ισχυρισμό ότι δεν ήθελε οι Ουκρανοί να πανικοβληθούν, να εγκαταλείψουν τη χώρα και να πυροδοτηθεί έτσι η οικονομική κατάρρευση.

 

«Προσπαθεί να εγκαθιδρύσει μία «διαχειρίσιμη δημοκρατία» με ένα κυρίαρχο κόμμα»

Πολιτικοί της αντιπολίτευσης και ηγέτες της κοινωνίας των πολιτών σε συνεντεύξεις του στο Politico, ανέφεραν πως ο Ζελένσκι θα είναι υπό την απειλή για το πώς ο ίδιος και η πολύ στενή ομάδα των παλιών του φίλων και πρώην επιχειρηματικών συνεταίρων που κυβέρνησαν κατά τη διάρκεια του πολέμου, με έναν τρόπο ανόμοιο σε σχέση με πριν την εισβολή, προσπαθούν να εγκαθιδρύσουν μία «διαχειρίσιμη δημοκρατία» με ένα κυρίαρχο κόμμα.

«Φυσικά χρειαζόμαστε τη στήριξη της κυβέρνησης και χρειάζεται να παραμείνουμε ενωμένοι», είπε η Μικόλα Κνιαζίτσκι, μία βουλευτής της αντιπολίτευσης στη δυτική πόλη Λβιβ. «Ωστόσο ανησυχώ για το μέλλον της δημοκρατίας στην πατρίδα μου. Ακόμα και σε περίοδο πολέμου πρέπει να υπάρχει πολιτική αντιπολίτευση, η δημοκρατική διαδικασία πρέπει να συνεχιστεί και πρέπει να υπάρχει κοινοβουλευτική επιτήρηση», προσέθεσε.

Όπως και οι άλλοι η Κνιαζίτσκι σημείωσε ότι ο Ζελένσκι εκμεταλλεύεται την προεδρική εξουσία εν καιρώ πολέμου και τον στρατιωτικό νόμο για να πάρει περισσότερες εξουσίες, να ελέγξει την τηλεόραση και τα ΜΜΕ, να παραγκωνίσει τον ρόλο του Κοινοβουλίου και να αγνοήσει τη νομοθετική επίβλεψη για το πώς διανέμονται οι κυβερνητικοί πόροι και προς ποιον και αν επωφελούνται επιχειρηματικοί του σύμμαχοι ή εταιρίες που έχουν σχέσεις με μέλη του κυβερνώντος κόμματος.

 

«Πιστεύει ότι είναι ο νούμερο ένα πολιτικός στον κόσμο και πως ο Τζο Μπάιντεν είναι πολύ πιο κάτω από αυτόν»

Επίσης κάποιοι φοβούνται πως ο παγκόσμιος υπέρμετρος θαυμασμός που λαμβάνει ο Ζελένσκι τώρα ταΐζει το αίσθημα της μεγαλομανίας του. «Πιστεύει ότι είναι ο νούμερο ένα πολιτικός στον κόσμο και πως ο Τζο Μπάιντεν είναι πολύ πιο κάτω από αυτόν και πως ηγέτες όπως ο Μακρόν και ο Σολτς είναι ακόμα πιο κάτω», είπε ακόμα ο πρώην υπουργός, σημειώνοντας πως αυτό δεν είναι υγιές και προμηνύει κάτι κακό. Όπως και άλλοι ανέφερε ότι ο Ουκρανός ηγέτης δείχνει να ζηλεύει στην ιδέα να μοιραστεί τη σκηνή ή τα φώτα της δημοσιότητας και μοιάζει σαν έναν ηθοποιό που θέλει να έχει όλους τους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Ένας πρώην βοηθός του Ζελένσκι είπε πως το γραφείο του είναι πάντα γεμάτο με τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων για να ελέγξει πως κανείς δεν τον επισκιάζει.

Σύμφωνα με τις κριτικές αυτή η αποφασιστικότητα στο να είναι ένας πρωταγωνιστής χωρίς αντίπαλο, ίσως εξηγεί σε κάποιον βαθμό το γεγονός πως απέρριψε τις εκκλήσεις για κυβέρνηση συνεργασίας ή μία κυβέρνηση που θα είχε όλα τα ταλέντα της Ουκρανίας, κατά τη διάρκεια της ύψιστης ανάγκης για τη χώρα.

 

 Συνεργάτες του Ζελένσκι απορρίπτουν τους ισχυρισμούς

Ο Τιμοφέι Μιλοβάνοφ, πρόεδρος της Οικονομικής Σχολής του Κιέβου, ο οποίος είναι και πρώην υπουργός Οικονομικής Ανάπτυξης και ανεπίσημος σύμβουλος της κυβέρνησης, απορρίπτει τους ισχυρισμούς πως ο Ζελένσκι έχει αυταρχικές τάσεις. «Ουσιαστικά ο Ζελένσκι απαντάει σε αυτό που θέλει ο λαός. Κατά την άποψή μου, η Ουκρανία είναι πολύ τυχερή που τον έχει. Πιστεύω ότι οι προηγούμενοι πρόεδροι θα είχαν παραδοθεί από τις πρώτες εβδομάδες του πολέμου και θα είχαν διαπραγματευτεί», είπε χαρακτηριστικά. Σύμφωνα με τον Μιλοβάνοφ ο Ζελένσκι δημιουργεί ένα έθνος-κράτος και συνεπώς δεν έχει επιλογή να παρακάμψει θεσμούς καθώς πολύ συχνά είναι δέσμιοι κεκτημένων συμφερόντων. «Κανείς δεν ξέρει ποια είναι μεγαλύτερη προοπτική που έχει στο μυαλό του ο Ζελένσκι. Νομίζω ότι έχει αλλάξει τις απόψεις του τα τελευταία τρία χρόνια που βρίσκεται σε αυτή τη θέση καθώς μαθαίνει και καταλαβαίνει την ευρύτερη προοπτική και τις δυνάμεις που παίζουν ρόλο.

Πιστεύω με αρκετούς τρόπους, καταλαβαίνει πιο πολλά από όσα οι περισσότεροι από εμάς». Τον Ιανουάριο σε ένα βραδινό του διάγγελμα στην τηλεόραση ο Ζελένσκι είχε εμφανιστεί βέβαιος στους Ουκρανούς ότι «δεν θα υπάρξει κάποια αλλαγή στο πώς είχαν συνηθίσει να είναι τα πράγματα».

 

Το σκάνδαλο για παράνομες πληρωμές και υπερφουσκωμένα στρατιωτικά συμβόλαια

Όμως αυτά τα σχόλια είχαν έρθει στη μέση ενός σκανδάλου διαφθοράς για παράνομες πληρωμές και υπερφουσκωμένα στρατιωτικά συμβόλαια, τα οποία οδήγησαν σε μία σειρά παραιτήσεων και απολύσεων πολλών ανώτερων Ουκρανών αξιωματούχων, συμπεριλαμβανομένων κυβερνητών σε πέντε περιφέρειες και τεσσάρων υφυπουργών. Την ίδια ώρα οι διαβεβαιώσεις του Ζελένσκι δεν κατεύνασαν ούτε κάποιους βετεράνους παρατηρητές της χώρας. «Δεν έχουν υπάρξει αρκετές αξιοπρόσεχτες προσπάθειες για να καταπολεμήσει τη διαφθορά, παρόλο που ίσως υπάρχει μία σημαντική εξαίρεση», είπε ένας πρώην διπλωμάτης των ΗΠΑ με σημαντική εμπειρία στην Ουκρανία.

«Πιστεύω ότι πραγματικά προσπαθούν να αποτρέψουν την εκτροπή οποιασδήποτε τεράστια δυτική βοήθεια που λαμβάνουν. Πιστεύω ότι καταλαβαίνουν τους κινδύνους εάν υπήρχε ένα μεγάλο σκάνδαλο».

 

«Φόβοι για ξεκαθάρισμα μόλις τελειώσει ο πόλεμος»

Ωστόσο ένας πρώην διπλωμάτης δήλωσε την αίσθηση που αποκόμισε στις πρόσφατες συναντήσεις με πολιτικούς και ηγέτες της κοινωνίας των πολιτών στο Κίεβο. «Από τη μία πλευρά, πραγματικά εκτιμούν την δύναμη του Ζελένσκι ως ηγέτης πολέμου», αλλά από την άλλη είναι «βαθιά ανήσυχοι σχετικά με τη διαφθορά και το αυταρχικό του στυλ».

«Στο μυαλό τους, θεωρούν ότι θα υπάρξει ξεκαθάρισμα μόλις τελειώσει ο πόλεμος και πιστεύω ότι πιθανότατα θα είναι αλήθεια», κατέληξε.

 

Δευτέρα 17 Απριλίου 2023

Το τέλος του νεοφιλελεύθερου/παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού


 Ένα βαρυσήμαντο άρθρο που πρέπει να μελετηθεί από όσες/όσους ενδιαφέρονται για το ποιό θα είναι το μέλλον που θα ζήσουν τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας...


Το τέλος του νεοφιλελεύθερου/παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού
Το αναδυόμενο νέο πάντα τρομάζει και ταυτόχρονα εμπνέει το παλιό που ξεθωριάζει. Η ιστορία αποτελεί απόδειξη αυτής της ενότητας των αντιθέτων. Οι αιχμηρές απορρίψεις αυτού που είναι νέο συγκρούονται με ενθουσιώδεις πανηγυρισμούς γι’ αυτό το νέο. Το παλιό απομακρύνεται ακόμα και όταν οι πικρές αρνήσεις αυτής της πραγματικότητας αυξάνονται με ορμή. Η αναδυόμενη νέα παγκόσμια οικονομία εμφανίζει ακριβώς τέτοιες αντιφάσεις.
Μετάβαση στον οικονομικό εθνικισμό
Πρώτον, το νεοφιλελεύθερο παράδειγμα παγκοσμιοποίησης είναι πλέον το παλιό. Ο οικονομικός εθνικισμός είναι το νέο. Πρόκειται για μια ακόμη ανατροπή των προηγούμενων θέσεών τους. Καθοδηγούμενος από τα περίφημα κίνητρα του κέρδους, ο καπιταλισμός στα παλιά του κέντρα (Δυτική Ευρώπη, Βόρεια Αμερική και Ιαπωνία) επένδυε όλο και περισσότερο αλλού: όπου η εργατική δύναμη ήταν πολύ φθηνότερη, οι αγορές αυξάνονταν ταχύτερα, οι οικολογικοί περιορισμοί ήταν ασθενείς ή απουσίαζαν και οι κυβερνήσεις διευκόλυναν καλύτερα την ταχεία συσσώρευση κεφαλαίου. Αυτές οι επενδύσεις απέφεραν μεγάλα κέρδη στα παλιά κέντρα του καπιταλισμού, των οποίων τα χρηματιστήρια σημείωσαν άνθηση και έτσι διευρύνθηκαν οι ανισότητες μεταξύ εισοδήματος και πλούτου (έκτοτε οι πλουσιότεροι κατέχουν τον μεγαλύτερο όγκο των τίτλων).
Τα νέα κέντρα του καπιταλισμού
Ακόμη πιο γρήγορη ήταν η οικονομική ανάπτυξη που σημειώθηκε μετά τη δεκαετία του 1960 σε αυτά που γρήγορα έγιναν τα νέα κέντρα του καπιταλισμού (Κίνα, Ινδία και Βραζιλία). Αυτή η ανάπτυξη ενισχύθηκε περαιτέρω με την άφιξη των κεφαλαίων που μεταφέρθηκαν από τα παλιά κέντρα. Η δυναμική του καπιταλισμού είχε νωρίτερα μεταφέρει το παραγωγικό κέντρο του από την Αγγλία στην ευρωπαϊκή ήπειρο και κατόπιν στη Βόρεια Αμερική και την Ιαπωνία. Αυτή η ίδια δυναμική με γνώμονα τα κέρδη το οδήγησε στην ηπειρωτική Ασία και ακόμη πιο πέρα ​​από τα τέλη του 20ού και τις αρχές του 21ου αιώνα.
Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση τόσο στη θεωρία όσο και στην πράξη αντανακλούσε και δικαιολογούσε αυτή τη μετεγκατάσταση του καπιταλισμού. Καρπώθηκε τα κέρδη και την ανάπτυξη τόσο σε ιδιωτικές όσο και σε κρατικές/διαχειριζόμενες επιχειρήσεις σ’ όλο τον κόσμο.
Αλλαγές που συγκλόνισαν
Υποβάθμισε ή αγνόησε τις άλλες πλευρές της παγκοσμιοποίησης: (1) αυξανόμενες ανισότητες εισοδήματος και πλούτου στις περισσότερες χώρες, (2) η μετατόπιση της παραγωγής από τα παλιά στα νέα κέντρα και (3) ταχύτερη ανάπτυξη της παραγωγής και των αγορών στα νέα κέντρα απ’ ό,τι στα παλιά κέντρα.
Αυτές οι αλλαγές συγκλόνισαν τις κοινωνίες των παλαιών κέντρων. Οι μεσαίες τάξεις εκεί μαράζωσαν και συρρικνώθηκαν καθώς οι καλές θέσεις εργασίας μετακινούνταν όλο και περισσότερο στα νέα κέντρα. Οι εργοδοτικές τάξεις των παλαιών κέντρων χρησιμοποιούσαν τη δύναμη και τον πλούτο τους για να διατηρήσουν τις κοινωνικές τους θέσεις. Πράγματι, έγιναν πλουσιότεροι αποκομίζοντας τα μεγαλύτερα κέρδη από τα νέα κέντρα. Ωστόσο, η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση αποδείχθηκε καταστροφική για τους περισσότερους εργαζόμενους στα παλιά κέντρα του καπιταλισμού.
Σ’ αυτά, η τάξη των εργοδοτών όχι μόνο καρπώθηκε αυξανόμενα κέρδη, αλλά και φόρτωσε το κόστος της παρακμής των παλαιών εστιών στους εργαζόμενους.
Εργατικές αντιδράσεις και μαζικές εξεγέρσεις
Οι φορολογικές περικοπές για τις επιχειρήσεις και τους πλούσιους, οι στάσιμοι ή μειούμενοι πραγματικοί μισθοί (υποβοηθούμενοι από τη μετανάστευση), οι πολιτικές «λιτότητας» των δημόσιων υπηρεσιών και η παραμέληση των υποδομών προκάλεσαν διευρυνόμενη ανισότητα. Οι εργατικές τάξεις σ’ όλη την καπιταλιστική Δύση κλονίστηκαν από την αυταπάτη ότι η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση θ’ αποτελούσε την καλύτερη πολιτική και γι’ αυτές. Οι αυξανόμενες εργατικές αντιδράσεις σ’ όλες τις ΗΠΑ, όπως και οι μαζικές εξεγέρσεις στη Γαλλία και την Ελλάδα καθώς και οι αριστερές πολιτικές μετατοπίσεις στον Παγκόσμιο Νότο, συνέτειναν στην απόρριψη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και των πολιτικών και ιδεολογικών ηγετών της. Από εκεί και πέρα, ο ίδιος ο καπιταλισμός κλονίζεται, αμφισβητείται και δοκιμάζεται. Με νέους τρόπους, οι σχεδιασμοί για την υπέρβασή του βρίσκονται και πάλι στην ιστορική ατζέντα παρά τις προσπάθειες του κατεστημένου να προσποιηθεί το αντίθετο.
Διεύρυνση της κρατικής εξουσίας
Δεύτερον, τις τελευταίες δεκαετίες, τα εντεινόμενα προβλήματα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης ανάγκασαν τον καπιταλισμό να κάνει προσαρμογές. Καθώς η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση έχασε τη μαζική υποστήριξη στα παλιά κέντρα του καπιταλισμού, ανέλαβε εξουσίες και προέβη σε περισσότερες οικονομικές παρεμβάσεις για να στηρίξει το καπιταλιστικό σύστημα. Εν ολίγοις, ο οικονομικός εθνικισμός αναδύθηκε για ν’ αντικαταστήσει τον νεοφιλελευθερισμό. Αντί για την παλιά ιδεολογία και τις πολιτικές του laissez-faire, ο εθνικιστικός καπιταλισμός εκλογίκευσε την επεκτεινόμενη εξουσία του κράτους. Στα νέα κέντρα του καπιταλισμού, η ενισχυμένη κρατική εξουσία πέτυχε οικονομική ανάπτυξη που ξεπέρασε σημαντικά τα παλιά κέντρα.
Συνύπαρξη ιδιωτικού – κρατικού
Η συνταγή των νέων κέντρων ήταν να συγκροτήσουν ένα σύστημα στο οποίο ένας μεγάλος τομέας ιδιωτικών επιχειρήσεων (ιδιοκτητών και διοικούμενων από ιδιώτες) συνυπήρχε μ’ έναν μεγάλο τομέα κρατικών επιχειρήσεων που ανήκαν στο κράτος και διοικούνταν από τους υπαλλήλους του. Αντί για ένα κυρίως ιδιωτικό καπιταλιστικό σύστημα (όπως αυτό των ΗΠΑ ή του Ηνωμένου Βασιλείου) ή ενός κυρίως κρατικού καπιταλιστικού συστήματος (όπως αυτό της ΕΣΣΔ), χώρες όπως η Κίνα και η Ινδία παρήγαγαν υβρίδια. Ισχυρές εθνικές κυβερνήσεις ηγούνται της συνύπαρξης μεγάλων ιδιωτικών και κρατικών τομέων για τη μεγιστοποίηση της οικονομικής ανάπτυξης. Τόσο οι ιδιωτικές όσο και οι κρατικές επιχειρήσεις και η συνύπαρξή τους δικαιούται να φέρει την ταμπέλα «καπιταλιστική».
Αυτό συμβαίνει γιατί και οι δύο οργανώνονται γύρω από τη σχέση εργοδοτών και εργαζομένων. Τόσο στις ιδιωτικές όσο και στις κρατικές επιχειρήσεις/συστήματα, μια μικρή εργοδοτική μειονότητα κυριαρχεί και ελέγχει μια μεγάλη πλειονότητα εργαζομένων.
Η μετάβαση στον σοσιαλισμό
Αλλωστε, η δουλεία εμφανιζόταν επίσης συχνά με συνυπάρχουσες τις ιδιωτικές και κρατικές επιχειρήσεις που μοιράζονταν την καθοριστική σχέση αφέντη-σκλάβου. Ομοίως, η φεουδαρχία είχε ιδιωτικές και κρατικές επιχειρήσεις με την ίδια σχέση άρχοντα-δουλοπάροικου. Ο καπιταλισμός δεν εξαφανίζεται όταν λειτουργεί με συνυπάρχουσες ιδιωτικές και κρατικές επιχειρήσεις οργανωμένες γύρω από την ίδια σχέση εργοδότη-εργαζομένου. Ετσι, δεν συγχέουμε τον κρατικό καπιταλισμό με τον σοσιαλισμό.
Στον τελευταίο, ένα διαφορετικό, μη καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα εκτοπίζει την οργάνωση των χώρων εργασίας στη βάση της σχέσης εργοδότη – εργαζόμενου προς όφελος μιας δημοκρατικής κοινοτικής οργάνωσης όπως στους εργατικούς συνεταιρισμούς. Η μετάβαση στον σοσιαλισμό μ’ αυτή την έννοια είναι επίσης ένα πιθανό αποτέλεσμα της αναταραχής σήμερα γύρω από τη διαμόρφωση μιας νέας παγκόσμιας οικονομίας.
Το υβρίδιο της Κίνας
Το υβρίδιο κράτους-ιδιωτικού τομέα στην Κίνα επιτυγχάνει εξαιρετικά υψηλούς και διαρκείς ρυθμούς αύξησης του ΑΕΠ και των πραγματικών μισθών που συνεχίζονται τα τελευταία 30 χρόνια. Αυτή η επιτυχία επηρεάζει βαθιά τους οικονομικούς εθνικισμούς παντού να κινηθούν προς αυτό το υβρίδιο ως μοντέλο. Ακόμη και στις ΗΠΑ, ο ανταγωνισμός με την Κίνα προσφέρεται για τη δικαιολόγηση μαζικών κυβερνητικών παρεμβάσεων. Οι δασμολογικοί πόλεμοι – που αύξησαν τους εσωτερικούς φόρους – θα μπορούσαν να υποστηριχθούν μ’ ενθουσιασμό από πολιτικούς που κατά τ’ άλλα κήρυτταν την ιδεολογία του laissez-faire. Το ίδιο ισχύει για τους εμπορικούς πολέμους που αποφασίζονται από την κυβέρνηση, την κυβερνητική στόχευση συγκεκριμένων εταιρειών για τιμωρία ή απαγορεύσεις, τις κρατικές επιδοτήσεις σ’ ολόκληρες βιομηχανίες όπως και τόσα οικονομικά σχέδια κατά της Κίνας.
Αυτοκρατορική παρακμή
Τρίτον, τις τελευταίες δεκαετίες, η αυτοκρατορία των ΗΠΑ κορυφώθηκε και άρχισε να παρακμάζει. Ακολουθεί έτσι το κλασικό πρότυπο γέννησης, εξέλιξης, παρακμής και θανάτου κάθε άλλης αυτοκρατορίας (ελληνική, ρωμαϊκή, περσική και βρετανική). Η αυτοκρατορία των ΗΠΑ αναδύθηκε και αντικατέστησε τη Βρετανική Αυτοκρατορία τον περασμένο αιώνα και ιδιαίτερα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Νωρίτερα, το 1776 και ξανά το 1812, η ​​Βρετανική Αυτοκρατορία προσπάθησε και απέτυχε στρατιωτικά ν’ αποτρέψει ή να σταματήσει την ανάπτυξη ενός ανεξάρτητου καπιταλισμού των ΗΠΑ. Μετά απ’ αυτές τις αποτυχίες, η Βρετανία ακολούθησε διαφορετικό δρόμο στις σχέσεις της με τις ΗΠΑ. Μετά από πολλούς ακόμη πολέμους στις αποικίες της και με ανταγωνιστικές αποικιοκρατίες κατά τον 19ο και τον 20ο αιώνα, η βρετανική αυτοκρατορία έχει πλέον εξαφανιστεί.
Θα διδαχτούν οι ΗΠΑ;
Το ερώτημα είναι αν οι ΗΠΑ διδάχτηκαν ή ακόμη μπορούν να διδαχθούν από το βασικό πάθημα της αυτοκρατορικής παρακμής της Βρετανίας. Ή θα συνεχίσουν να δοκιμάζουν στρατιωτικά μέσα, όλο και πιο απεγνωσμένα και επικίνδυνα, για να διατηρήσουν μια παγκόσμια ηγεμονική θέση που αδυσώπητα παρακμάζει; Εξάλλου, οι πόλεμοι των ΗΠΑ στην Κορέα, το Βιετνάμ, το Αφγανιστάν και το Ιράκ χάθηκαν. Η Κίνα έχει πλέον αντικαταστήσει τις ΗΠΑ ως ο μεγαλύτερος ειρηνοποιός στη Μέση Ανατολή. Οι ημέρες του δολαρίου ΗΠΑ ως το υπέρτατο παγκόσμιο νόμισμα είναι μετρημένες. Η υπεροχή τους στις βιομηχανίες υψηλής τεχνολογίας πρέπει ήδη να μοιράζεται με τις κινεζικές βιομηχανίες υψηλής τεχνολογίας. Ακόμη και μεγάλοι CEO των ΗΠΑ, όπως ο Tim Cook της Apple και το Εμπορικό Επιμελητήριο των ΗΠΑ, επιθυμούν τα κέρδη από περισσότερες εμπορικές και επενδυτικές ροές μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας.
Βλέπουν με απογοήτευση τις αυξανόμενες, πολιτικά κατευθυνόμενες εχθροπραξίες της κυβέρνησης του Τζο Μπάιντεν που στρέφονται κατά του Πεκίνου.
Τι επιφυλάσσει το μέλλον;
Τέταρτον, η παρακμή της αυτοκρατορίας των ΗΠΑ εγείρει το ερώτημα για το τι ακολουθεί καθώς αυτή η παρακμή βαθαίνει.
Είναι η Κίνα ο αναδυόμενος νέος ηγεμόνας; Θα κληρονομήσει τον μανδύα της αυτοκρατορίας από τις ΗΠΑ όπως τον πήραν οι ΗΠΑ από τη Βρετανία; Ή θα αναδυθεί κάποια πολυεθνική νέα παγκόσμια τάξη και θα διαμορφώσει μια νέα παγκόσμια οικονομία; Η πιο ενδιαφέρουσα περίπτωση, και ίσως η πιο πιθανή, είναι ότι η Κίνα και ολόκληρη η ομάδα κρατών των BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότια Αφρική) θ’ αναλάβει τη συγκρότηση και τη συντήρηση μιας νέας παγκόσμιας οικονομίας.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει ήδη εντείνει τις προοπτικές ενός τέτοιου αποτελέσματος, ενισχύοντας τη συμμαχία BRICS. Πολλές άλλες χώρες έχουν υποβάλει αίτηση ή θα υποβάλουν σύντομα αίτηση για ένταξη σ’ αυτήν την ομάδα.
Το οικονομικό μέλλον
Μαζί, έχουν τον πληθυσμό, τους πόρους, την παραγωγική ικανότητα, τις συνδέσεις και τη συσσωρευμένη αλληλεγγύη για ν’ αποτελέσουν νέο πόλο για την παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη.
Αν έπαιζαν αυτόν τον ρόλο, τα υπόλοιπα μέρη του κόσμου από την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία μέχρι την Αφρική, την Ευρώπη και τη Νότια Αμερική θα επανεξέταζαν τις εξωτερικές πολιτικές τους, στο οικονομικό και το πολιτικό πεδίο.
Το οικονομικό τους μέλλον εξαρτάται εν μέρει από τον τρόπο με τον οποίο πλοηγούνται στον ανταγωνισμό μεταξύ παλαιών και νέων παγκόσμιων οικονομικών οργανισμών.
Αυτό το μέλλον εξαρτάται επίσης από το πώς οι επικριτές και τα θύματα τόσο του νεοφιλελεύθερου/παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού όσο και του εθνικιστικού καπιταλισμού αλληλεπιδρούν σ’ όλα τα έθνη.
Επιμέλεια: Γιώργος Γεωρτζόγλου

Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2022

Ποια είναι η Τζώρτζια Μελόνι;


Κρίσιμες εκλογές στην Ιταλία σήμερα και ο αριστερός συρφετός με τους "φιλελέφτ" συνοδοιπόρους του έχει πανικοβληθεί, για άγνωστους λόγους. Μια και οι αργυρώνητοι κονδυλοφόροι γράφουν συνεχώς άρθρα με ένα πλήθος ανακρίβειες και ασυναρτησίες καλόν είναι να γνωρίζουμε ορισμένα πράγματα για την "πέτρα του σκανδάλου"...

Ποια είναι η Τζώρτζια Μελόνι; 25-9-2022

Όπως αφηγούνται παλιοί συναγωνιστές της Τζώρτζια Μελόνι: «Όταν τον Ιούλιο του 1992 μια 15χρονη μαθήτρια ήρθε να γραφτεί στην τοπική οργάνωση της Ρώμης του “Μετώπου Νεολαίας” την αντιμετωπίσαμε μάλλον με σκεπτικισμό, αμφιβάλλοντας αν μπορέσει να αντέξει». Το «Μέτωπο» ήταν μια ακτιβιστική αντιμαρξιστική οργάνωση αποτελούμενη κυρίως από νεαρούς και ελάχιστες κοπέλες, που συγκρούονταν σχεδόν καθημερινά στους δρόμους, στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, αντιμετωπίζοντας την αριστερή τρομοκρατία, η οποία διέθετε συνήθως την υποστήριξη των Αρχών.
Όμως, σταδιακά, αυτό το νεαρό κορίτσι, η Τζώρτζια Μελόνι, κέρδισε την αποδοχή τους, αναλαμβάνοντας τον έναν ηγετικό ρόλο μετά τον άλλο, καθώς ανερχόταν στην ιεραρχία. Τριάντα χρόνια αργότερα η Μελόνι βρίσκεται ένα βήμα πριν την ανάδειξή της στην πρώτη γυναίκα πρωθυπουργό της Ιταλίας, επί κεφαλής μιας Συμμαχίας, η οποία, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, προβλέπεται ότι θα κερδίσει τις εκλογές της 25ης Σεπτεμβρίου. Η άνοδός της είναι η ιστορία μιας χώρας που επιλέγει να κυβερνηθεί από ένα άτομο που είχε ελάχιστες πιθανότητες να φτάσει σ’ αυτήν την θέση, ένα «αουτσάιντερ», μετά την κατάρρευση της κυβέρνησης που διευθύνει ο Μάριο Ντράγκι, ο «νονός» του οικονομικού κατεστημένου της Ευρώπης. Η Ιταλία κλυδωνίζεται αυτήν την περίοδο από συσσωρευμένα προβλήματα, όπως και ολόκληρη η Ευρώπη, επομένως ως επικεφαλής της τρίτης μεγαλύτερης οικονομίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Μελόνι θα διαδραματίσει ισχυρό ρόλο στη διαμόρφωση των απαντήσεων της Συμμαχίας σε αυτές τις κρίσεις, καθώς αυτές εκτυλίσσονται. Πάρα πολλοί στις Βρυξέλλες και στις διάφορες άλλες πρωτεύουσες, αναρωτιούνται ποια είναι πραγματικά αυτή η γυναίκα; Τι διαμόρφωσε τις αξίες της; Από πού προέρχεται; Πώς σκέφτεται η Τζώρτζια Μελόνι;
Οι απαντήσεις, εν μέρει, μπορούν να αναζητηθούν ανάμεσα στους φίλους και συναγωνιστές της από εκείνες τις πρώτες μέρες στο «Μέτωπο Νεολαίας» της Ρώμης. Πολλά μέλη της αρχικής ομάδας είναι πλέον ανώτερα στελέχη του κόμματος «Αδέλφια της Ιταλίας» (Fratelli d’ Italia, οι τρεις πρώτες λέξεις του ιταλικού εθνικού ύμνου). Κάποιοι πρόκειται να συμμετάσχουν με την κυβέρνηση της Μελόνι στην διοίκηση της χώρας και επομένως θα ήταν καλό να πληροφορηθούμε ορισμένα γεγονότα.
Εκείνη την ημέρα του καλοκαιριού του 1992, η Μελόνι πρέπει να φαινόταν σαν μια περίεργη περίπτωση στον ακτιβιστικό και ριζοσπαστικό πατριωτικό χώρο. Η οικογένειά της προερχόταν από μια παλιά και παραδοσιακά αριστερή γειτονιά της Ρώμης, την Γκαρμπατέλλα (Quartiere Garbatella). Σχολεία σαν το δικό της και τα πανεπιστήμια της περιοχής κυριαρχούνταν από την αριστερά. Ο πατέρας της ψήφιζε το PCI (Κ.Κ. Ιταλίας) και το να ενταχθεί ένα άτομο στον πατριωτικό χώρο ήταν από μόνη της μια εξόχως επαναστατική πράξη.
«Κανείς από εμάς δεν θα μπορούσε ποτέ, έστω και στιγμιαία, να φανταστεί τότε τι λένε σήμερα οι δημοσκοπήσεις ότι μπορεί να συμβεί», επισημαίνει ο Νικόλα Προκατσίνι (Nicola Procaccini), ο οποίος είχε ενταχθεί στο «Μέτωπο της Νεολαίας» την ίδια εποχή με την Μελόνι και είναι τώρα ευρωβουλευτής του κόμματος «Αδέλφια της Ιταλίας».
Σύμφωνα με την ιστοσελίδα της ίδιας της Μελόνι, το έναυσμα που την ώθησε να ενταχθεί στο Μέτωπο Νεολαίας ήταν η δολοφονία εκείνη την ημέρα του εισαγγελέα κατά της μαφίας Paolo Borsellino. Αλλά αυτό που εδραίωσε τη δέσμευσή τους στην υπόθεση, σύμφωνα με τους συντρόφους της, ήταν ένας ένθερμος πατριωτισμός — και μια παρόρμηση να επαναστατήσουν.
Στο αυτοβιογραφικό βιβλίο της “Io sono Giorgia: Le mie radici, le mie idee” (2021, «Είμαι η Τζώρτζια: Οι ρίζες μου, οι ιδέες μου», του οποίου είχε κυκλοφορήσει μια περίληψη σε ηχητική μορφή το 2020 με τίτλο: “Io sono Giorgia: Sono Una Donna, Sono Una Madre, Sono CristianaΕίμαι μια Γυναίκα, είμαι μια Μητέρα, είμαι Χριστιανή), η Μελόνι αποκαλύπτει ότι οι αριστεροί καθηγητές της, μετέτρεψαν τις εξετάσεις του τελευταίου έτους σπουδών της σε μια παράσταση (show) δικαστηρίου πολιτικών φρονημάτων, μέχρι που απείλησε με νομική αγωγή.
«Σαφώς επαναστατούσαμε, καθώς οι περισσότεροι μαθητές ήταν αριστεροί», τονίζει ο Προκατσίνι. Αλλά τα κίνητρά μας ήταν «τα ίδια με σήμερα, αν και πιο ριζοσπαστικά… η αγάπη και ο θυμός για τη χώρα μας και ο τρόπος που έχει υποβαθμιστεί».
Το τοπικό παράρτημα του «Μετώπου Νεολαίας» έγινε γνωστό ως «Οι Γλάροι», από την πολυδιαβασμένη την δεκαετία του 1970 και κλασσική πλέον νουβέλα του Ρίτσαρντ Μπαχ, «Ο Γλάρος Ιωνάθαν» (“Jonathan Livingston Seagull” ο αυθεντικός τίτλος). Όπως ο Τζόναθαν, ήταν τα αουτσάιντερ που συγκεντρώθηκαν για έναν μεγαλύτερο σκοπό. Πολλοί από τους «Γλάρους» είχαν περίπλοκη οικογενειακή ζωή και έψαχναν για μια εναλλακτική οικογένεια, κατά την άποψη της Μελόνι. Ο πατέρας της, που ψήφιζε Κ.Κ.Ι. όπως προαναφέραμε, είχε εγκαταλείψει την οικογένειά τους. Η ιδιότητα μέλους των «Γλάρων» δεν ήταν μερικής απασχόλησης. Η πολιτική τους «ήταν μια αδηφάγα εμπειρία που κυρίευε όλη σου τη ζωή, συμπεριλαμβανομένων και των σχέσεων. Στην κινητοποίηση μιας εκδήλωσης, είπαν στους ακτιβιστές να πάρουν τους τηλεφωνικούς καταλόγους τους και να καλέσουν φίλους εκτός πολιτικής», θυμάται ο Procaccini. «Πήραμε τους τηλεφωνικούς μας καταλόγους, αλλά διαπιστώσαμε ότι κανείς μας δεν είχε φίλους εκτός πολιτικής».
Η ομάδα πολέμησε βίαιους πολέμους ελέγχου περιοχών εναντίον ακτιβιστών από την αριστερά, με αποτέλεσμα συχνά τα μέλη να τραυματίζονται σοβαρά. Ο Τζιοβανμπατίστα Φατσολάρι (Giovanbattista Fazzolari), τώρα γερουσιαστής και ένας από τους στενότερους συμβούλους της Μελόνι, αναφέρει: «Όλη η γενιά μας κατέληξε να περάσει μερικές μέρες στο νοσοκομείο. Μου έκαναν θεραπεία για πληγές, σπασμένο χέρι. Αυτό ήταν μέρος της κανονικότητάς μας».
«Οι ακτιβιστές προσπαθούσαν να προστατεύουν τα κορίτσια», τονίζει ο Προκατσίνι, «αλλά η Μελόνι ακόμη και τότε δεν ήθελε ειδική μεταχείριση». Ο ίδιος
αποκαλύπτει ότι, όταν δεν πολεμούσαν αριστερούς ακτιβιστές, τα μέλη του Μετώπου Νεολαίας είχαν μια αναπάντεχη διανοητική περιέργεια για την κομμουνιστική και σοσιαλιστική πολιτική θεωρία: Τα Σαββατοκύριακα, μακριά, σε δάση και μοναστήρια, τραγουδούσαν τραγούδια από αριστερούς καλλιτέχνες και εκτιμούσαν τους αριστερούς συγγραφείς και αγωνιστές όπως ο Τσε Γκεβάρα, «επειδή μοιραστήκαμε τον αγώνα τους ενάντια στην αδιαφορία», καταλήγει ο Προκατσίνι.
Περισσότερο όμως από πολιτικά κείμενα, επηρεάστηκαν από μυθιστορήματα φαντασίας, συχνά για αουτσάιντερ που ενώνονται για να θριαμβεύσουν πάνω στο κακό. Τα αγαπημένα βιβλία της Μελόνι περιλάμβαναν το μετα-αποκαλυπτικό πολυδιαβασμένο μυθιστόρημα «The Stand» (κυκλοφόρησε στα ελληνικά με τον τίτλο «Το Κοράκι») του Stephen King και τα μυθιστορήματα του Βρετανού συγγραφέα Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν (J. R. R. Tolkien, «Ο Άρχοντας των Δακτυλιδιών»), τα κείμενα του οποίου είχαν οικειοποιηθεί από μια προηγούμενη γενιά του ιταλικού ριζοσπαστικού πατριωτικού κινήματος.

"Οι πολιτικές θέσεις της και η προσωπική της ζωή"
Παρά τον αντρικό κόσμο που κατοικούσε η Μελόνι, κατά καιρούς την βοήθησε το γεγονός ότι ήταν γυναίκα. Ο τότε μέντοράς της Φάμπιο Ραμπέλλι (Fabio Rampelli), τώρα βουλευτής του κόμματος «Αδέλφια της Ιταλίας», την επέλεξε για να θέσει υποψηφιότητα ως δημοτική σύμβουλος, «επειδή ήταν ασεβής και γλυκιά ταυτόχρονα και ήταν τέλεια περίπτωση για να διαλύσει την εικόνα του σκληρού, καθαρού ακροδεξιού σκίνχεντ”.
Όταν η Μελόνι έγινε η νεώτερη υπουργός της Ιταλίας στα 31 της, ζούσε ακόμα στο σπίτι με τη μητέρα της, αν και πάντα εργαζόταν για να συνεισφέρει στο σπίτι. Απέφυγε το κυβερνητικό αυτοκίνητο με υπάλληλο οδηγό που της παραχωρήθηκε και πήρε το Mini της στο κοινοβούλιο. Ισχυρίζεται ότι η εγκατάλειψη από τον πατέρα της, τής έχει αφήσει ένα αίσθημα ανεπάρκειας, το οποίο την ωθεί να δουλεύει ασταμάτητα. Κατά τον Φατσολάρι, «Η μεγάλη δύναμη της Τζώρτζια είναι ότι δεν αισθάνεται ποτέ πλήρως άνετη. Μελετά και προετοιμάζει πράγματα που για άλλους θα ήταν ρουτίνα».
Η πολιτική ιδεολογία της Μελόνι απορρίπτει τις ψευτοπροοδευτικές «αξίες» και ασπάζεται τις πολιτικές ταυτότητας. Είναι χτισμένη στην υπεράσπιση των εθνικών συνόρων, των εθνικών συμφερόντων και της παραδοσιακής οικογένειας. Ανέκαθεν ήταν σθεναρά κατά των ναρκωτικών και κατά των αμβλώσεων, αν και επιμένει ότι δεν θα απαγόρευε τις αμβλώσεις. Αγανακτεί με αυτό που θεωρεί ως την κυριαρχία της ελιτιστικής αριστεράς στον δημόσιο λόγο και στο ιταλικό κατεστημένο —ιδίως τον ακαδημαϊκό χώρο και το δικαστικό σύστημα. «Μας αποκαλούν τέρατα», είπε. Τέτοιες καταγγελίες είναι κοινές για τους δεξιούς πολιτικούς σε όλο τον κόσμο.
Η τάση να πλαισιώνει το έργο της με μιλιταριστικούς όρους δεν καταπραΰνει τις ανησυχίες των κριτικών και των αντιπάλων της αριστεράς, οι οποίοι «ανακάλυψαν» μια ευθεία γραμμή από το φασιστικό παρελθόν της Ιταλίας υπό τον Μουσολίνι έως τους σημερινούς «Αδελφούς της Ιταλίας». Έχει αναφερθεί ως στρατιώτης και η πολιτική ως «αποστολή» της. Θεωρεί τον εαυτό της τυχερή που έχει σύντροφο και παιδί. Δίνει μεγάλη σημασία στη συνέπεια και στο να παραμένει πιστή στις πολιτικές της ρίζες, ανησυχώντας συχνά για το πώς η 15χρονη Μελόνι θα έκρινε τις αποφάσεις της τώρα, είπε ο Προκατσίνι: «Την νοιάζει πολύ αυτό το συναίσθημα που την οδήγησε να ασχοληθεί με την πολιτική, ο έφηβος δεν είναι διεφθαρμένος». Αυτή η αντίληψη της σταθερότητας την εξυπηρέτησε καλά την ίδια και τους «Αδελφούς» κατά τη διάρκεια μιας ταραχώδους περιόδου δυσκίνητων κυβερνήσεων συνασπισμού, μιας πανδημίας και της οικονομικής αβεβαιότητας, βοηθώντας την να πάρει ψήφους από το δεξιό αντίπαλο κόμμα της Λέγκας.
«Όσον αφορά την εξωτερική πολιτική, η Μελόνι έχει δείξει ότι μπορεί να εξελιχθεί και να προσαρμοστεί. Το 2018, γιόρτασε την εκλογική νίκη του Βλαντιμίρ Πούτιν που αντιπροσωπεύει «την αδιαμφισβήτητη βούληση του ρωσικού λαού». Και στο βιβλίο της, που κυκλοφόρησε πέρυσι, επαίνεσε τους Ιταλούς ηγέτες όπως ο Μπετίνο Κράξι και ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι για το ότι στάθηκαν στο πλευρό των ΗΠΑ. Μετά την εισβολή στην Ουκρανία, ανυπομονώντας να θεωρηθεί από το διεθνές κατεστημένο ως μετριοπαθής, η Μελόνι έχει ευθυγραμμιστεί ανεπιφύλακτα με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.

"Η αγέλη των λύκων"
Ωστόσο, ενώ υπάρχει χώρος για ευελιξία όταν το απαιτεί η πολιτική, η Μελόνι βασίζεται σε μια δεμένη ομάδα συμμάχων που είναι μαζί της για χρόνια. Στο κόμμα είναι και η αδερφή και ο κουνιάδος της. Ο κύκλος, σύμφωνα με τα λόγια ενός πρώην βουλευτή, είναι «κλειστός». Μερικές φορές, η πίστη και οι κοινές μάχες μετρούν περισσότερο από την εμπειρία.
Η ομάδα του γραφείου της Μελόνι πρέπει να αντιμετωπίσει τις αδυναμίες της και τα αυστηρά της πρότυπα. Γράφει μόνο με το χέρι με κεφαλαία γράμματα σε τετράγωνα — και απαιτεί οτιδήποτε έχει να διαβάσει να εκτυπωθεί, σε μία σελίδα, με γραμματοσειρά Segoe 12. Έχοντας δεχτεί bullying για το βάρος της ως έφηβη, είναι πλέον μια ομολογημένα αθλητικά «εθισμένη», επιλέγοντας πάντα ξενοδοχεία όπου μπορεί να τρέξει. Αν σταματήσει, το μυαλό της «γίνεται ένα είδος χύτρα ταχύτητας», έγραψε στο βιβλίο της. Αυτός ο εσωτερικός κύκλος είναι ζωτικής σημασίας για την κατανόηση της Μελόνι ως ηγέτη. Όταν χρειάζεται να πάρει μια απόφαση, δεν το κάνει μόνη της. Πρώτα συμβουλεύεται όσους γνωρίζουν το θέμα, είπε ο Φατσολάρι. Στο βιβλίο της αναφέρει τον Κίπλινγκ: «Η δύναμη του λύκου είναι η αγέλη. Η δύναμη της αγέλης είναι ο λύκος». Για τον Φατσολάρι, η δύναμη της αγέλης των λύκων είναι ότι γνωρίζονται 30 χρόνια. «Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, όλοι έχουμε ανακαλύψει ο ένας τα πλεονεκτήματα και τις αδυναμίες του άλλου», είπε. «Σταδιακά υπήρξε μια επιλογή για το ποιος είναι κατάλληλος για ηγεσία και ποιος όχι». Ωστόσο, η πίστη της Μελόνι στις ρίζες της ομάδας της κινδυνεύει επίσης να εμποδίσει το κόμμα της να μεταβεί πλήρως σε μετριοπαθείς συντηρητικούς. Η Μελόνι αρνείται να αφαιρέσει την φλόγα που ισχυρίζονται οι αντίπαλοί της ότι σχετίζεται με τον φασισμό από το λογότυπο των «Αδελφών» επειδή είναι μέρος της ιστορίας τους.
Ωστόσο, η διακυβέρνηση σε έναν συνασπισμό απαιτεί αναπόφευκτα συμβιβασμούς. Εάν κερδίσει τις εκλογές της Κυριακής, η Μελόνι δεν θα είναι πια αουτσάιντερ. Όταν η πολιτική πραγματικότητα χτυπήσει και έρθει η ώρα να συμβιβαστεί με τα ιδανικά της, η 15χρονη μαθήτρια θα προσέχει πίσω από την πλάτη της, με την πιο σκληρή κρίση από όλους.